پديده بيابانزايي به دنبال وقوع خشكسالي و قحطي‌هاي شديد، اواخر دهه 1960 و اوايل 1970 ميلادي در آفريقا به عنوان يك معضل جهاني به خصوص در كشورهاي توسعه نيافته در سطح بين المللي مطرح شد و مجمع عمومي سازمان ملل را بر آن داشت تا درسال 1974 نخستين قطعنامه رسمي را براي جلب نظر ملت‌ها براي مقابله با بيابانزايي تصويب كند و به دنبال اين برنامه و طي نشست‌هاي متعدد، متن كنوانسيوني را در 17 ژوئن 1994 تدوين نهايي كرد و آن را به جامعه جهاني عرضه داشت و بر اين اساس، 17 ژوئن ( 27خرداد) به عنوان روز جهاني مبارزه با بيابانزايي نام گرفت.
متعاقب آن، برنامه محيط زيست ملل متحد UNEP ))بلافاصله اقدامات وسيعي در 4 قاره آسيا، آفريقا، آمريكاي لاتين و اروپا آغاز كرد كه شامل تهيه طرح و اجراي برنامه‌هاي مهاربيابانزايي و طرح‌هاي حفاظت آب و خاك به كمك كشورهاي پيشرفته بود؛ اما با وجود پيگيري‌هاي انجام شده از طرف سازمان ملل و برگزاري كارگاه‌هاي آموزش نحوه مقابله با بيابانزايي و سمينارها و نشست منطقه‌اي و بين المللي ازطرف برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد، اين اقدامات متناسب با نيازهاي جامعه جهاني نبوده و در نتيجه بيابانزايي با گسترش روزافزون، كه تحت تأثير عوامل طبيعي و انساني است، به يكي از مسائل و چالش‌هاي اصلي قرن بيست و يكم تبديل شده ونگراني‌هاي عمده‌اي را براي جامعه بشري ايجاد كرده است.
ایران، دومین کشور موفق آسیا در بیابان زدایی
جهاني ,بيابانزايي ,ملل ,سازمان ,جامعه ,برنامه ,با بيابانزايي ,سازمان ملل ,برنامه محيط ,معضل جهاني ,را براي
درباره این سایت